Slow Urbanism, een pleidooi voor contextuele stedenbouw
Slow Urbanism, een pleidooi voor contextuele stedenbouw
Dat er de laatste 50 jaar iets is fout gelopen wordt langzamerhand duidelijk. Ondanks alle goede bedoelingen is wat er na de tweede wereldoorlog is gebouwd de optelling van de voorkeuren van bestuurders, bouwers en vormgevers, met ieder jaar een nieuwe visie en vaak handelend naar de economische waan van de dag.
Niets nieuws, maar het explosieve karakter van de recente geschiedenis heeft de rivier buiten haar oevers doen treden. Te grote veranderingen in een te korte tijd zorgen ervoor dat we ontheemd raken.
Dat is het thema van deze tijd: mensen voelen zich niet thuis in de wereld waarin ze leven. Stedenbouw speelt daarin een belangrijke rol, omdat wij wonen in huizen, steden en landschappen.
Romantici klampen zich vast aan een niet langer bestaand verleden en kwijnen weg. Autonomen trachten een nieuwe wereld te scheppen, zonder het weerloze te respecteren.
Wij zijn de aanhouders. Wij willen bouwen aan een toekomst, op de schouders van het verleden, met de stroom mee. Bouwen is werk van vele handen en voor iedereen. Want niet de bouwer overleeft zijn tijd, maar het gebouw, de stad, het landschap.